De inktlap

Voordat er überhaupt balpennen waren schreef men met inkt. Vooral als beginnende schrijfster was dat erg lastig, want je moest precies genoeg inkt op je pen hebben, anders kreeg je vlekken. En die inktvlekken werden je zwaar aangerekend. Dus ging je er heel zorgvuldig mee om. Thuis maakte je dan van oude lapjes een inktlap. Het liefst van flanel, want dat rafelde niet. En om het bij elkaar te houden zette je de lapjes vast met een knoop. Als je dan een beetje teveel inkt aan je pen had kon je hem even tegen het lapje houden zodat je geen vlekken in je schrift kreeg.

Kroontjespen

Dit is em dan, de kroontjespen. Je kreeg elke keer, bij het begin van het nieuwe schooljaar een nieuwe. Schoonschrijven was een vak. Je moest er precies genoeg inkt aan doen, niet te hard drukken want dan ging hij splijten en schreef je alles dubbel. Dan was de kans op een hoog cijfer verkeken, en dat wilde je echt niet. Elke keer als je netjes had geschreven kreeg je een stempel in je schrift. Als je tien stempels had dan mocht je met Oost-Indische inkt schrijven. Dat was gekleurde inkt en dan mocht jezelf de kleur kiezen, rood, blauw of groen. Dat zat dan in een klein inktpotje En dan was je supertrots!

In de schoolbanken zat een ingebouwde inktpot. Als de school uit ging kon je hem afsluiten door het klepje er over te schuiven. Achter mij zat Henk H. Het was een heel ondeugende jongen. Zelf had ik lang blond haar wat ik meestal in een vlecht droeg. Ik moest er altijd op letten dat ik mijn vlecht voor mij had, want hij doopte meer dan eens mijn vlecht in de inktpot.

Deze prent hing voor in de klas. Zo moesten we de letters schrijven. Je schreef over drie lijntjes en dat kwam allemaal heel erg precies.

Ik mag nog graag schrijven, zo netjes mogelijk. Dat stamt nog uit mijn schooltijd denk ik.