Nadat wij voor de laatste keer onze Hytter netjes en schoon hebben achtergelaten vertrekken wij om half acht met als eindbestemming thuis. Het is vandaag bruggendag. Zijn we de eerste dag met de boot overgestoken naar Noorwegen, vandaag gaan wij via drie bruggen en een tunnel naar het vasteland. Gisteravond hadden we al even uitgedokterd hoe we de Sontbrug ook uit de verte konden zien. Er is zelfs een heel uitkijkpunt voor ingericht. Na bijna twee uur rijden kwamen we daar aan en het resultaat zie je boven. De Sontbrug vormt de verbinding tussen Kopenhagen en Malmö. De grootste overspanning van deze tuibrug is 490 meter. De hoogste pyloon is 204 meter. Naar schatting weegt de brug in totaal 82 miljoen kilogram. De maximale hoogte van het wegdek is 57 meter. Link naar Wikipedia. Er loopt een treinspoor onderdoor.
Daarna kregen we nog de Grote Beltbrug die overgaat in een tunnel en daarna de kleine Beltbrug. Daarna waren we wel bijna € 100,00 tol kwijt. Maar het is toch goedkoper als met de boot en het is veel mooier dan vier uur op een boot zitten, met als enige uitzicht heel veel water.
De terugreis verliep voorspoedig, we pauzeerden om de twee uur. Het weer was prachtig. Opeens zagen we iets op de weg lopen. Een mevrouw liep over de hele drukke snelweg. En meteen zagen we ook waarom. Haar fiets was van de auto gevallen en die kwam ze ophalen. Ik hoop dat ze het er levend vanaf heeft gebracht.
Als je zo lekker in het zonnetje op een parkeerplaats lekker uit zit te rusten, hoef je je niet te vervelen. Iemand had geen zijruit meer in de auto en probeerde dat met een stuk plastic dicht te maken. Weer een ander poetste zijn vrachtwagen, mensen zitten van alles te eten een broodje of een appel met chips. Er kwamen ook twee jongemannen aan die vroegen of ze bij ons mochten zitten omdat alle picknickplekjes bezet waren. Bleek één van die jongens uit Nederland te komen. Hij woonde al 8 jaar in Zweden en werkte bij Ikea als ontwerpontwikkelaar. Ze waren op weg naar een mannenweekend in Hamburg. Van hem kwamen we te weten dat alle Ikea's over de hele wereld dezelfde producten verkopen. Hij liet ons een aantal van zijn ontwerpen zien en we raakten heel gezellig in gesprek. Bijzonder dat je iemand niet kent en er zo gezellig mee praat en daarna nooit weer terug ziet.
Opgewekt vervolgden wij onze weg, maar helaas kwamen we van de één in de andere file terecht. Rondom Hamburg en Bremen waren ze met de weg bezig en het was alles stau wat de klok sloeg.
We hadden nog ongeveer 60 kilometer te gaan, en dachten dat we al veilig en wel waren, toen een Duitse mevrouw, waarschijnlijk vanwege de laagstaande zon, niet op tijd kon remmen en bijna bij ons de kofferbak inreed. Dankzij de snelle reactie van mijn echtgenoot en die van haar liep het gelukkig met een sisser af. Ze stond pas stil halverwege onze auto.
We hebben in deze vakantie bijna 7000 km gereden, en ik mag wel zeggen dat ik erg trots ben op mijn man die toch grotendeels heeft gereden en door wie wij veilig zijn thuisgekomen. Elke avond verdiepte hij zich in de route. Hij zag echt alles ver van te voren. Soms had hij wel wat onenigheid met de mevrouw van het navigatiesysteem en voerde daar hele discussies mee maar alles kwam telkens weer goed. Wij hebben een onvergetelijke reis gemaakt die we niet snel zullen vergeten. Het is fijn om te weten dat we na 45 jaar nog steeds niet zijn uitgepraat en dat we veel plezier hebben samen. Ik ben erg blij met mijn altijd opgewekte, vrolijke, soms een beetje ondeugende echtgenoot.
Bij thuiskomst stond er wat lekkers voor ons klaar en werden we hartelijk begroet door onze oudste kleindochter. Er kwamen allemaal appjes binnen van mensen die blij waren dat we veilig thuis waren gekomen. Wat zijn wij toch enorme bofkonten. Dat is nog eens thuiskomen.
Dit was mijn laatste verslag van onze reis.