4 november
Het regent pijpenstelen als we voor dag en dauw (half zes) vertrekken met de bus vanaf 't oale Gemientehoes. Iedereen heeft er duidelijk zin in, het voelt als een schoolreisje. We hebben vandaag een hele reis voor de boeg. De stemming zit er meteen al goed in. Er gaan een aantal personen mee die nog nooit hebben gevlogen en dat is dan toch spannend. Zonder problemen komen we om acht uur aan op Schiphol. Alles gaat eigenlijk gesmeerd.
Om half negen kunnen we door de securitycheck. Het ziet er allemaal behoorlijk heftig uit: overal Marechaussee die zwaar bewapend zijn en heel serieus uitkijken. Eén van onze medereizigers maakt even een foto maar dat wordt niet op prijs gesteld.
Mijn dochter en ik zijn als eerste aan de beurt. De overigens hele aardige dame vraagt ons in het Engels wat we van plan zijn te gaan doen in Israël. Of we daar ook mensen kennen, en ze vraagt of wij ook een bom in onze koffer hebben. We zeggen allebei natuurlijk nee alsof we het hadden ingestudeerd. Dat kan wel zijn, zegt ze, maar dat zeggen ze allemaal en dan blijkt later dat ze toch een bom in de koffer hebben. We beloven haar plechtig dat we de waarheid spreken en geen bom hebben ingepakt. Ze wil ook nog graag weten wie de koffer heeft ingepakt en of we die niet uit het oog hebben verloren. Ook wil ze graag de code van onze koffer en dat durven we eigenlijk niet te weigeren, al vinden we het best vervelend. Maar gelukkig mogen we door. Eindelijk is er dan tijd voor een kop koffie, van Starbucks natuurlijk, en dan is het wachten tot we mogen instappen.
El Al (-God boven alles) is een geweldige vliegtuigmaatschappij. Het personeel is erg vriendelijk en we krijgen genoeg te eten en te drinken onderweg, helemaal gratis en voor niets. Bij ons eten krijgen we iets wat we geen van allen kunnen thuisbrengen, wat moeten we er mee? Het blijkt later humus te zijn, een kikkererwtenpuree wat in Israël veel wordt gegeten. Een aantal van onze medereizigers vliegt voor de eerste keer, zelfs mevrouw D van 85 jaar oud en de heer B van 86 jaar oud. Hun schoonzoon R vliegt ook voor de eerste keer en doet heel enthousiast verslag van alles wat hij beneden denkt te zien. Het is maar goed dat hij niet de piloot is want dan zouden we hele rare route vliegen.
Na een rustige vlucht landen we vier uur en twintig minuten later in Tel Aviv op de luchthaven Ben Gurion.
We voelen ons echte wereldreizigers, want binnen no time hebben we onze koffer te pakken. We hebben helemaal geen mannen nodig, we kunnen het allemaal zelf. Iedereen gaat shekels pinnen met behulp van de gids die al op ons staat te wachten.
Na een lange busreis in het donker arriveren we tegen acht uur in het eerste hotel in Arad. We kunnen gelijk aanschuiven. Het eten valt een beetje tegen, het is erg zout en koud, maar we zijn erg moe en dus gaan we na een heerlijke douche lekker slapen. Het bed is wat aan de kleine kant, maar zo groot zijn we zelf ook niet, al moeten we nog wel even denken aan onze leider Aa, die met zijn lengte hier niet in zal passen.
