Hoe hard Rika ook moest werken, en ook al was het nooit een vetpot, ze genoot van haar gezin en haar samenzijn met Jouke. Ze kon prachtige verhalen vertellen en verzon ter plekke verhaaltjes of versjes. Ze mocht ook graag zingen en dat deed ze dan ook veel en hard. Maar daar had niemand last van, de buren woonden een heel eind weg. Het hele gezin zong graag. Jouke speelde mondharmonica en de bandeneon (een kleine uitvoering van de accordeon met aan weerszijden knoppen).

Hendrik speelde ook al heel jong op de accordeon en op de trompet. Samen met Ruurd was hij lid van het fanfarekorps "de Bazuin". Het werkte aanstekelijk want iedereen ging een instrument bespelen: de hoorn, de klarinet. Maar Eefje wilde ook graag spelen en begon te oefenen op de althoorn. In het begin klonk het nergens naar en Rika zei tegen haar: Houd er maar gauw mee op want jij leert het nooit. Maar dat liet Eefje zich niet zeggen. Ze oefende elke dag tot op een dag Rika wat bekends hoorde. Ze had al die oefeningen al zo vaak gehoord. Ze zei: "nu moet je doorzetten". En zo kwam ook Eefje bij de muziek. Haar jongere zusjes volgden al snel. Fennegien speelde op de trommel. Buiten de Bazuin om werd de familie Post ook gevraagd voor optredens. Het was een geweldige tijd. Het fanfarekorps was ook erg gezellig. Elk jaar gingen ze naar wedstrijden voor Fanfare orkesten en ze maakten ook regelmatig een reis, gewoon voor de gezelligheid. Ze haalden ook regelmatig de krant. Trouwde er iemand? Of was er een andere gelegenheid in de familie, dan werd er zeker ook muziek gemaakt en gezongen op zelf bedachte  teksten.