Voorwoord

Dit is het verhaal van mijn oma (opoe) Rika Leijssenaar. Ze was zo op het eerste gezicht een hele gewone vrouw. Ze kreeg door haar leefomstandigheden in haar jeugd helemaal geen kansen, maar door haar sterke wil en haar doorzettingsvermogen, heeft ze heel wat overwonnen. Ze is het schoolvoorbeeld van optimisme. Welke tegenslagen er ook op haar pad kwamen ze wist er altijd het beste van te maken. Ze is het bewijs dat je door wilskracht en vechtlust heel wat bereiken kunt.
Ze is nooit naar school geweest, als klein meisje moest ze al werken, maar toch heeft ze zich zelf leren schrijven en lezen.

Ze schreef over allerlei gebeurtenissen in haar leven op kleine briefjes. Deze briefjes  bewaarde ze in een papieren zakje. Pas nadat ze was overleden, vonden haar kinderen dit zakje samen met een rode pluk haar van haar overleden dochtertje. Niemand zag er de waarde van in, behalve mijn moeder. Deze tientallen papiertjes geven een waardevol beeld hoe het leven van haar er heeft uitgezien. En ook hoe ze ondanks alles een heel gelukkig mens was.
Het zou zonde zijn om dit niet te delen met familieleden die hier niet van op de hoogte zijn , maar misschien ook voor de buitenwereld, Zo kan iedereen zien hoe zo’n honderd jaar geleden een gezin leefde, en welke grote veranderingen er zijn geweest  in de afgelopen eeuw. En hoe je met weinig gelukkig kunt zijn.

 Ik genoot van alles wat opoe had opgeschreven, ook al zaten ze vol spel en schrijffouten, was ik vol verwondering wat zij allemaal had meegemaakt en hoe zij alles had opgeschreven.

Het werd zorgvuldig bewaard tot 2009. Ter gelegenheid van het 55-jarig huwelijk van mijn ouders maakte ik voor hun een jubileumboek. De teksten haalde ik uit de briefjes van opoe, maar ook van verhalen van mijn andere oma, mijn vader en moeder. Het was een prachtig boek, al zeg ik het zelf. Ik pak hem nog regelmatig om al die mooie verhalen nog eens door te lezen. Familieleden die de verhalen lazen waren zichtbaar ontroerd bij het lezen hiervan. Ze hadden geen weet van het verleden van opoe. Omdat ik het zo bijzonder vind was ik al heel lang van plan hier een verhaal van te maken en was begonnen met een stamboom onderzoek. Zo kwam ik nog meer te weten over allerlei gebeurtenissen in het leven van opoe. Toen mijn tante overleed bleek dat zij ook bezig was geweest met een stamboom en zij was nog verder dan ik. Het was een heel gepuzzel om alles in chronologische volgorde te krijgen. Maar het is gelukt we kunnen nu allemaal genieten van de verhalen van 'onze opoe Post".