Italië kampeervakantie op camping Ranochio
Na een lange reis arriveren we bij de camping. De camping is prachtig. we waren er al eens geweest een aantal jaren geleden maar toen verbleven we in een chalet. Maar het kamperen waren we een beetje verleerd. Het hielp natuurlijk ook niet dat het hoosde toen wij aan kwamen, we kregen zelfs onderweg het advies om te blijven waar we waren, omdat door hevige regenval modderstromen voor kwamen.
Maar eigenwijs als wij zijn gingen we natuurlijk toch richting Porlezza naar camping Ranochio.
De campingbeheerder is erg gastvrij en spreekt naast Italiaans ook, Frans, Duits Engels en zelfs Nederlands. Hij beloofde dat het beter weer zou worden, nog even de tanden op elkaar, komt allemaal goed.
Dus daar gingen wij in de herhaling. Verwend als wij zijn, waren we vergeten dat je overal bij na moet denken als je kampeert. De paraplu bv, niet in de auto laten liggen, want als je naar het toilet moet kun je hem nodig hebben. En dan wil ik het nog helemaal niet over de ‘vergeten’ toiletrol hebben.
Het douchen gaat met muntjes, en dat blijkt toch wat lastiger dan je zo op het eerste gezicht zou denken. Op de eerste morgen vertrok ik naar het toiletgebouw. Handdoek mee, zeep en wat je maar nodig hebt bij het douchen. Ik was er helemaal klaar voor, oeps muntje vergeten, lag nog in de tent op tafel, kleren weer aan en gaan. De 4 minuten zijn gelukkig genoeg om schoon te worden, maar ik was vergeten hoe zo’n gedoe het is. Omdat het zo regende vonden we overal slakken, maar we zijn doorzetters.
Want we zijn hier nu vijf dagen en beginnen steeds meer onze draai te vinden op de camping. Maken praatjes met allerlei Nederlanders, weten inmiddels hoe alles reilt en zeilt, we worden steeds handiger, doen gezellig gezamenlijk de afwas, we lezen ontzettend veel, en we houden diepgaande gesprekken. Overdag verkennen we de omgeving en maken mooie uitstapjes en genieten van het prachtige Noord Italië. En dit alles zonder ons schuldig te voelen omdat we niets hoeven. (wat eerst ook wel een dingetje was) Wie doet ons wat, we hebben gewoon VAKANTIE.
Dag 2:
Inmiddels zijn we helemaal ingeburgerd op de camping. We zitten weer in een soort van dagritme, want daar heeft een mens toch behoefte aan. Het grootste aantal medekampeerders zijn Nederlanders, en dan knoop je makkelijk een praatje mee aan. Ook zie je wat Duitsers en een handjevol Italianen. Ik blijf het bijzonder vinden als kleine kinderen Italiaans spreken, ze weten niet anders natuurlijk, maar toch. Heel fascinerend om te zien.
Het eten koken is een soort van estafetterace, rond etenstijd zie je allerlei mensen met pannetjes heen en weer rennen, waaronder ook wij natuurlijk. De aardappelen schil je bij de tent maar dan moet je ze afspoelen, dan is de bloemkool aan de beurt en ga zo maar door. Volgens de buurman kom je zo ook aan je stappen, dus dat kan alleen maar goed voor je zijn.
Vandaag heb ik ook een wasje gedaan, niet op de hand zoals vroeger, maar de camping is voorzien van een degelijke wasmachine en droger. Alle handdoeken weer lekker schoon en fris, zodat we deze week weer volop kunnen douchen. De waslijn is niet nodig.
We zijn inmiddels compleet relaxed en voelen ons niet meer zo heel schuldig omdat we niets doen. We hebben een lazy sunday. Deze dag is uitermate geschikt voor een bezoekje aan het kerkje san Giorgio. We zijn nog steeds blij verrast door de prachtige vergezichten. Een heerlijk dagje Como met als afsluiting een leuke boottocht. Wat is het hier mooiVandaag hebben we veel gewandeld op zoek naar de waterval van Mennagio. Is helaas niet gelukt maar het was wel een prachtige wandeling.
Vanavond hebben we op de camping genoten van de zonsondergang.
Vandaag zijn we met de boot naar Bellagio geweest. Super gezellig plaatsje met een prachtige boulevard en heel veel trappen.
Parkeren is makkelijk toch?
Vandaag stond er een uitstapje naar Zwitserland op het programma, namelijk Klein Zwitserland, een soort Madurodam in Zwitserse stijl. We gingen goed voorbereid op pad: fototoestel mee, identiteitskaarten, pinpas, kleingeld. We namen zelfs een paar extra mondkampjes mee, want daarmee kwamen we gisteren op de koffie. Vlak voordat wij met de boot naar Bellagio gingen trok Ep zijn mondkapje kapot en toen moesten we met kunst en vliegwerk de boel weer aan mekaar maken. Dat kon vandaag niet gebeuren want we namen 4 extra mondkapjes mee.
Goed gemutst gingen wij op pad, het was prachtig weer en wij reden langs het meer van Lugano richting Melida, onze bestemming. Onderweg maakten we een paar keer een fotostop, want we willen alles vastleggen zodat we er later nog eens van kunnen nagenieten.
Bij het park was een parkeerplaats en er was plek, daar waren wij al helemaal blij mee. We moesten wel een ticket halen bij een automaat. Oeps: we hebben geen Zwitserse munten, nooit aan gedacht.
Maar gelukkig je kon ook met een pasje betalen. In Italië hadden we ook al staan zweten bij een parkeerapparaat. Het ellendige is namelijk dat de gebruiksaanwijzing in het Italiaans is, en die taal spreken we geen van beiden. Na veel gehannes kwamen we er toen achter dat we ons nummerbord in moesten vullen.
Op deze automaat stond ook een tekst waar wij niets van begrepen. Wat wij ook probeerden we konden niet langer dan 1 uur parkeren, en dat was wel wat krap. Gelukkig kwam er een stel aangelopen die ook een ticket gingen kopen. Dat ging gesmeerd, al hadden zij wel contant geld bij zich.
We vroegen de jongedame of zij misschien Engels of Frans sprak, en met veel hand- en voetwerk begreep zij dat we eigenlijk best wat hulp konden gebruiken want wij wilden naar Klein Zwitserland en we kregen niet het goede ticket uit de automaat. Dit keer moest niet het nummerbord van de auto, maar het nummer van de parkeerplek waar we stonden ingevuld worden. Maar helaas zonder resultaat. Samen gingen we met de jongedame de strijd aan, maar we kregen het niet voor elkaar. Er kwamen steeds meer mensen aangelopen, het zweet brak me aan alle kanten uit. Was er iets mis met mijn pinpas? De jongeman die bij de helpende dame hoorde liep opeens weg om even later terug te komen met zijn pinpas, en toverde zo één twee drie een kaartje uit de automaat waarmee we 4 uur konden parkeren. Ep wilde hem geld geven maar daar wilde hij niets van weten. We zijn hem eeuwig dankbaar en hij dacht natuurlijk: laat ik die oudjes nu maar helpen ……
Klein Zwitserland is prachtig. We dronken een heerlijke maar prijzige cappuccino. We vonden dat we er ook wel wat lekkers bij mochten want per slot van rekening konden we gratis parkeren.
Belvedere della Sighignola,
Als je dan toch in Noord-Italië bent, dan moet je zeker naar het balkon van Italië gaan. Daar heb je een prachtig uitzicht over de meren
De terugreis:
We reden over de Sint gotthard pas waar we even gepauzeerd hebben om te genieten van het overweldigend uitzicht. Het was een heerlijke vakantie. We hebben veel gezien maar ook lekker geluierd. We kunnen er weer een poosje tegen.
De vakantie zit er bijna op, morgen gaan we weer op huis aan. Het is een bijzondere wereld zo’n camping, het is een soort van niemandsland. Er hangt een gemoedelijke sfeer, Je staat buiten het gewone dagelijkse leven zou je kunnen zeggen. Iedereen doet wat hij wil, ontspannen een boekje lezen, wat zwemmen, een beetje fietsen of wandelen of een praatje maken her en der. Niks moet alles mag, je zou ook bijna de hele Corona toestanden vergeten, tenminste als je op de camping blijft. Je zou haast denken dat er geen kommer en kwel in de wereld is. Waarom kan het niet overal zo zijn?
Noord-Italië is geweldig mooi, je raakt er niet op uit gekeken. Omdat wij geen van beide gewend zijn om stil te zitten, lukte ons dat ook tijdens deze vakantie niet helemaal. We trokken er graag op uit, om de omgeving te verkennen. We reden door kleine prachtige dorpjes, waar de straten zo smal waren dat je de spiegels ingeklapt moesten worden om ongelukken te voorkomen. We klommen tot grote hoogtes, waar de straten zo steil waren dat we bijna verticaal omhooggingen, Ik ging dan op het puntje van mijn stoel zitten om er zeker van te zijn dat de auto mee omhoog ging. (helpt natuurlijk voor geen meter). Die man van mij hield te allen tijde zijn hoofd koel, draaide de auto boven afgronden wat ik zelf nooit zou durven. En of we nu omhoog of naar beneden gingen, voor hem was het totaal geen probleem. Je moet ook altijd goed op de tegenliggers letten en dan stak hij maar ook de tegenligger de hand naar elkaar op, zo van dat hebben we toch netjes opgelost.
Ik doe het hem niet na, maar ik ben wel erg trots dat hij dat allemaal kan en wil. Zo hebben we wel heel veel mooie plekjes ontdekt. En daar kunnen we weer heel lang op teren en door de vele foto’s die we gemaakt hebben nog lang van nagenieten.
