Dag 6 Nantes-Angoulême 275 km

Het was me het dagje wel weer, misschien is het gewoon niet verstandig dat we er met zijn tweetjes op uit gaan. Toen we gisteren aankwamen bij het hotel, dat midden in de stad stond, bleek dat het hotel geen parkeerruimte had. Angoulême is niet zo’n prettige stad: grauw en vervallen. De receptioniste zei:" je kunt de auto in de straat parkeren of in de parkeergarage". Wij kozen voor de parkeergarage, want aan de straat leek ons geen goed idee. In de garage staat hij in ieder geval een stuk veiliger, hoe veilig dat wisten we toen nog niet. Het was al een hele klus om uit de parkeergarage te komen, want dombo’s als wij zijn, bij ons hebben alle parkeergarages verdiepingen omhoog, dus we kwamen er maar niet uit. Maar het bleek dat deze garage drie verdiepingen onder de grond had. Op advies van een Fransman vonden we eindelijk de uitgang. En toen we op straat kwamen waren we helemaal de kluts kwijt, waar waren we in hemelsnaam? Zo ver kon het toch niet zijn. Alle straten lopen schuin weg, maar gelukkig stond er een kerktoren vlakbij dat konden we nog wel onthouden zodat we morgenvroeg de ingang weer konden vinden. Na het ontbijt zei mijn echtgenoot: "ik ga even de auto halen en dan gaan we op pad". Maar nog geen 10 minuten later kwam hij er weer aan zonder auto. "De parkeergarage is op slot, ik kan de ingang niet vinden en er is wel een bel maar als ik daar op druk praat er iemand Frans wat ik niet kan verstaan dus jij moet mee". Maar ook samen konden we de ingang niet vinden. Bij de boulangerie  (bakker)gevraagd maar die wees ons de ingang voor de auto. Er liep ook niemand op straat behalve een meisje, maar toen we haar wilden vragen ging ze er vandoor. Ik zei, "we drukken wel op de bel en dan kijken we wat er gebeurt". De meneer antwoordde Bonjour. Ik zei in half Frans en Engels: "notre automobiel est dans le garage, and we want to go out". Dan heeft u de verkeerde ingang zei hij, u moet daar bij een bepaald hotel zijn. Maar toen ik hem zei dat we dat ook niet konden vinden, en je ne comprend pas zei, ging warempel het hek open. Veiliger plekje voor de auto konden we niet hebben toch, we konden er zelf niet eens bij.

Uiteindelijk hadden we er wel plezier over en we hadden ons rondje ochtendgymnastiek gehad want alle straten lopen omhoog. We reden vandaag door de Dordogne en daar is het geweldig mooi, maar heel erg koud. Boven in de bergen was het maar 7 graden. Mijn echtgenoot was nog heel eventjes in paniek want we zouden in Le Puy overnachten maar toen hij dat in de navigatie zette zei de aardige dame dat we 800 kilometer moesten rijden. Maar dat hadden we anders uitgerekend, en gelukkig hadden wij gelijk. Het was wel een beetje horror want waar we ook kwamen, we zagen geen mens. We reden door stadjes en alles leek wel uitgestorven, het was net of wij alleen op de wereld waren.

Om kwart voor 7 kwamen we aan in Le Puy en Velay, wat een leuke stad, heel veel historische elementen. Gelukkig konden we hier wel parkeren. We zijn net wezen eten in een geweldig restaurantje, waar de deuren openzwaaiden toen we naar binnen wilden, Bonsoir monsieur et madame, en we werden naar een leuk tafeltje voor twee gebracht. Het eten in Frankrijk is heel anders als bij ons, je krijgt of groente of aardappelen bij je vlees maar niet allebei. Groente is in principe het voorgerecht. De aardappelen koken en bakken ze in de schil, maar het eten was heel erg lekker en het was een geweldig restaurant. We hebben nog even in het stadje gewandeld en hebben besloten om dat morgenvroeg weer te gaan doen gewapend met het fototoestel.