16 juni: Na drie dagen pas op de plaats gaan wij vandaag weer verder richting Loen. En nog steeds zijn wij zwaar onder de indruk van dit supermooie landschap. We kunnen uren rijden zonder ook maar één iemand tegen te komen: geen huizen, geen gebouwen, geen verkeer, (helaas ook vaak geen bereik), alleen maar schitterende natuur. Jammer dat er een weg is aangelegd maar voor ons is dat weer boffen want anders konden wij hier niet komen. Een heel woest landschap, met hoge bergtoppen soms bedekt met sneeuw, één groot brok graniet. Of juist een groene berg met veel bomen en varens. Schitterende woeste beken en prachtige meren die net spiegels lijken en waarin je de natuur afgespiegeld kunt zien. Heel veel watervallen, klein en groot. De schaapjes en geiten lopen gewoon vrij rond. Daar word je ook voor gewaarschuwd: zij zijn hier de baas.
Ze lopen trouwens meestal keurig in twee of drietallen aan de kant van de weg. Rustgevend is het ook, je wordt er helemaal stil van, je denkt nergens meer aan, alles wat je ziet is die prachtige ongerepte natuur. Het is soms net of het niet echt is. Wij worden er ook echt stil van. Zo af en toe zegt de één tegen de ander: "wat mooi he"?
Zou het door al deze natuurverschijnselen komen dat de Noren zo relaxed zijn? Vandaag hebben wij pas ons eerste verkeerslicht gezien, het pontjespersoneel neemt alle tijd om je in te lichten, ze wuiven vriendelijk wanneer je moet komen en weer weg moet. De supermarkten zijn klein, er is maar één kassa, en iedereen doet rustig aan. Hier is geen drukte en ook geen stress.
Frappant is wel als je op een van de picknickplaatsen komt, er opeens een aantal auto’s of campers staan, waar die zo gauw vandaan komen en waar ze weer naar toe gaan? Ik zou het niet weten, want als je weer gaat rijden ben je opnieuw alleen op de wereld, in ons geval met zijn tweetjes.
Het is één groot prachtig schilderij.