11 juni: Wat een dag!
We hadden ons grondig voorbereid. Wij gingen vandaag naar de Preikestolen. Maar toen we vanmorgen wakker werden regende het pijpenstelen. Dat was balen, maar zeiden we tegen elkaar de dag is nog lang, de buienradar beloofde voor vanmiddag beter weer dus wachten we het even af.
En inderdaad tegen de middag begon het op te klaren en vertrokken we richting Preikestolen.
We waren niet de enige bezoekers want de parkeerplaats stond al aardig vol.
Maar we hadden het toch een beetje onderschat: wat een klauterpartij. We hebben heel wat grenzen verlegd vandaag. 4 kilometer klauteren over de rotsblokken. Iedereen hielp elkaar waar nodig, omdat je soms over steile blokken moest klimmen. En het begon weer te miezeren. Maar optimistisch als we zijn, zeiden we tegen elkaar; Voor hetzelfde geld is het mooi weer als we boven zijn. Maar hoe verder we boven kwamen hoe mistiger het werd. Maar toch hebben we doorgezet samen met heel veel andere mensen, waaronder heel veel Japanners die met grote camera's met enorme lenzen naar boven togen.
Waar we al bang voor waren werd helaas werkelijkheid. We konden de hoogte niet zien en zich was ronduit slecht. We hebben voor de vorm nog wel een foto gemaakt, net zoals de Japanners, zo van : We zijn hier toch maar geweest. Zie hier het bewijs.
Maar we moesten natuurlijk ook weer terug. En omdat het zo hard regende werden de stenen steeds gladder.
Weer 2 en een half uur klauteren maar nu naar beneden. We kwamen nog veel mensen tegen die omhoog gingen, zelfs nog om zeven uur. Maar volgens hen zou de zon schijnen als ze boven waren. Daar hadden wij een hard hoofd in. Maar wij kunnen zeggen dat we op de Preikestolen zijn geweest. Morgen hebben we waarschijnlijk enorme spierpijn...… maar dan moet je ook maar niet zulke gekke dingen doen op onze leeftijd.
De eerste foto is zoals het had moeten zijn, de andere foto zoals het was.